الفبای موسیقی نت نام دارد. نُت یا نوت، در موسیقی به دو معنی بکار می*رود:

* یکی به معنی واحد صدائی با فرکانس ثابت که نامی بر آن گذاشته شده، که در متون کهن فارسی به آن نغمه می*گویند.
* دیگری به معنی نمایش یا نشانه نوشتاری هر یک از این صداها.

در معنی اول نت*ها هفت نام برای نوشتن اصوات موسیقایی هستند. در ایران به پیروی از فرانسه و ایتالیا نت*ها به این صورت نام*گذاری می*شوند: دو - ر - می - فا - سل - لا - سی (do, re, mi, fa, sol, la, si). روش*های نام*گذاری دیگر نیز وجود دارد که نت*ها را با اصطلاحات «A, B, C, D, E, F, G» عنوان می*کنند. در این روش A همان نت «لا» (la) است.


این نام*ها بیانگر نواک اصوات است. در معنی دوم، برای مکتوب کردن اصوات موسیقی، این صداها را طبق قواعد خاصی بین یا روی پنچ خط افقی می*نویسند که به نام خطوط حامل شناخته می*شوند. خطوط حامل از پایین به بالا شمرده می*شوند، به این معنی که نتی که روی خط پایین*تر نوشته شود، صدایی بم*تر از نتی دارد که بر روی خط بالاتر نوشته شده*است. به این ترتیب نام نت از روی جائی*که روی خط*های حامل قراردارد مشخص می*شود. دیگر مشخصات نت مانند طول آن (مدت زمان امتداد یافتن آن صدا) و غیره را نیز با شکل*های قراردادی که برای نت طرح شده نمایش می*دهند. نت*های متوالی را از چپ به راست می*نویسند. دانشی که به قواعد نوشتن نت*های موسیقی و مقولات مرتبط با آن می*پردازد، تئوری موسیقی نام دارد.


در شکل زیر توالی نت*ها نشان داده شده*است. این نت*های مختلف که به شکل دایره*های کوچکی (بعد کلید سل) رسم شده*اند. به این دلیل که نت*ها در اینجا به شکل دایره*های کوچک هستند، پس طبق قرار داد هر کدام از آنها دارای زمانی معدل ۴ ضرب است. در اصطلاح موسیقی، هر نتی که به شکل دایره*ای کوچک باشد گرد نام دارد. نت*ها در این تصویر به ترتیب از چپ به راست روی پنج خط حامل نوشته شده*اند که به همین صورت نیز (از چپ به راست) خوانده می*شوند.